امروز ۲۸ مردادماه چهارمین سالگرد درگذشت سیمین خلیلی، معروف به سیمین بهبهانی است. شاعری که به واسطه سرودن غزلهای فارسی در وزنهای ابداعیاش، «نیمای غزل» لقب گرفته بود.
سیمین خلیلی، پس از آنکه با حسن بهبهانی ازدواج کرد، نام «بهبهانی» را برای خود برگزید و حتی پس از جداییاش از او، همچنان این نام را برای خود نگه داشت.
شاید تاکنون اشعاری از سیمین بهبهانی همچون «چرا رفتی»، «رها رها رها من»، «هوای گریه»، «کولی» که با صدای همایون شجریان به صورت آواز خوانده شده است را بر لب زمزمه کردهاید. اشعاری که با وجود سادگیشان، به عمیقترین بخشهای احساسات شما نفوذ کرده و دلتان را به دست میآورند. گاه با اشعاری همچون «مرا هزار امید هست و هر هزار تویی …» لبخند بر لبهایتان مینشیند و یا گهگاه با شعری همچون «ستارهها نهفتم در آسمان ابری، دلم گرفته ای دوست! هوای گریه با من …» اشکی بر گونهتان میچکد.
بانوی غزل ایران، پدری روزنامهنگار داشت که به دو زبان فارسی و عربی شعر میگفت، به علاوه مادرش که اهل فرهنگ بود، تأثیر بسزایی در تشویق کردن سیمین به نوآوریهای زبانی منحصر به فردش داشت.
این شاعر و نویسنده معاصر ایرانی از سن ۱۴ سالگی سرودن شعر را آغاز کرد و تا ۸۷ سالگی، بیش از ۷۳ سال فعالیت خلاقانه ادبی داشت و به مقتضای سن وتجربهاش و همینطور تحت تاثیر حوداث دوران و جامعهاش بیش از ششصد غزل و ترانه با موضوعات جنگ، عشق به وطن، زلزله و … سرود که در بیست کتاب منتشر شد. سیمین بهبهانی از پرکارترین شاعران معاصر است و دیوان اشعار او از مفصلترین مجموعههای شعری است که در دوران معاصر برای ادبیات ایران به یادگار مانده است.
بخشی از اشعار به یادماندنی سیمین بهبهانی:
مرا هزار امید است و هر هزار تویی!
شروع شادی و پایان انتظار تویی
بهارها که ز عمرم گذشت و بیتو گذشت
چه بود غیر خزانها اگر بهار تویی
دلم ز هرچه به غیر از تو بود خالی ماند
در این سرا تو بمان ای که ماندگار تویی
شهاب زودگذر لحظههای بوالهوسی است
ستارهای که بخندد به شام تار تویی
جهانیان همه گر تشنگان خون مناند
چه باک زان همه دشمن چو دوستدار تویی
دلم صراحی لبریز آرزومندی است
مرا هزار امید است و هر هزار تویی
خرید کتابهای «سیمین بهبهانی» با ۱۰ درصد تخفیف